Moet er nog zand zijn?

Sinds 1700 wordt de kerkwijdingsdag in Kontich gevierd op de zondag in het octaaf van Sint-Martinus.  Dat is de zondag na 4 juli.  Dan hangt de vlag hoog in de kerktoren en dan gaat de processie uit.  Of liever: ging, want ik heb ze de laatste vijfenveertig jaar niet meer gezien.  Of hoe een dubbeltje rollen kan: van de “kerkmis” van weleer is alleen de kermis, de “foor” overgebleven!

Ik herinner me nog hoe wij met onze ouders en alle tantes en nonkels, neven en nichten naar ons “moemoe” in de Molenstraat trokken en de processie afwachtten.  De straat was opgefleurd met wit zand, bloemetjes en kleurige papiersnippers.  Overal vlaggen aan de gevels.  Heiligenbeelden en bloemen werden op de vensterbank gezet of op een tafeltje met een mooi doek in het deurgat, kaarsen werden aangestoken en als het Heilig Sacrament passeerde knielden we vroom neer en maakten een kruisteken.  Daarna aten we “koude plat” en frikadellen met kriekskes.  En gingen we naar de kermis natuurlijk.

Het was niet makkelijk lopen over de kasseien, bestrooid met wit zand.  De nonnekes van de meisjesschool zorgden voor honderden fraai uitgedoste figuranten.  Er was de groep van Onze-Lieve-Vrouw in het wit met blauwe sluier, de groep van Sint-Reinildis, maagd en martelares, met meisjes in goud en purper met palmtakken… Tientallen ouderen met brandende kaarsen in zilveren lantarens flankeerden de meisjesscharen.  Maar ook de leerlingen van de jongensschool stapten in groten getale mee onder de begeleiding van hun meesters.  En alle katholieke jeugdbewegingen en andere verenigingen, zelfs de burgemeester en de andere notabelen...

Een belangrijke rol was weggelegd voor de harmonie Vrede en vermaak.  Hun processiemarchen bepaalden de kadans: traag en statig.  Zij liepen vóór het Heilig Sacrament dat de Z.E.H. Deken onder een baldakijn omhoog hield, alleen gescheiden door een resem kleine engeltjes.  Op het einde werd het “Te velde” gespeeld, wat menige toeschouwer koude rillingen bezorgde.

Op de oude foto's uit de jaren dertig schrijdt de processie door de Sleutelstraat in de bocht aan de brouwerij.  Niettegenstaande de straat nu beschermd is als dorpsgezicht, zag ze er vroeger toch pittoresker uit, niet?  En dat ligt niet alleen aan die speciale sfeer van de processie die allang verdwenen is…

(Tekst: Frank Hellemans en Agnes Dehandschutter, foto’s Kring voor Heemkunde en McH.) 
(Uit Kontich Waarloos Hier en Nu, juni 2009)

HOME

Created: 08/07/2009
© 2003 - MuseumKontich - Alle rechten voorbehouden